ای بوستان عارض تو گلستان جان
|
|
چشم تو عین مستی و جسم تو جان جان
|
زلف تو دستگیر دل و پای بند عقل
|
|
لعل تو جانفزای تن و دلستان جان
|
مهر رخ تو مشتری آسمان حسن
|
|
یاد لب تو بدرقهی کاروان جان
|
بر سر نیامدست سیاهی بپر دلی
|
|
چون آن دو زلف قلب شکن در جهان جان
|
ز آندم که رفت نام لبت بر زبان من
|
|
طعم شکر نمیرودم از دهان جان
|
گوید خیال آن لب جانبخش دلفریب
|
|
هر لحظه با دلم سخنی از زبان جان
|
آن زلف همچو دال ببین بر کنار دل
|
|
و آن قد چون الف بنگر در میان جان
|
خواجو مباش خالی از آن می که خرمست
|
|
از رنگ و بوی او چمن و بوستان جان
|
زان لعل آتشین قدحی نوش کن که هست
|
|
نار دل شکسته و آب روان جان
|