نشان دل بی نشان از که جویم
|
|
حدیث تن ناتوان با که گویم
|
گر از کوی او روی رفتن ندارم
|
|
مگیرید عیبم که در بند اویم
|
برویم فرو میچکد اشک خونین
|
|
ز خون جگر تا چه آید برویم
|
رخ ار زانکه شستم بخوناب دیده
|
|
غبار سر کویت از رخ نشویم
|
وفای تو ورزم بهر جا که باشم
|
|
دعای تو گویم بهر جا که پویم
|
خیال تو بینم اگر غنچه چینم
|
|
نسیم تو یابم اگر لاله بویم
|
چه نالم چو از ناله دل شد چو نالم
|
|
چه مویم چو از مویه شد تن چو مویم
|
چو رنجم تو دادی شفا از چه خواهم
|
|
چو درد از تو دارم دوا از که جویم
|
اگر کوزه خالی شد از باده حالی
|
|
بده ساقیا کاسهئی از سبویم
|
چو ساغر بگرید ببین های هایم
|
|
چو مطرب بنالد ببین های و هویم
|
بچوگان مزن بیش ازینم چو خواجو
|
|
که سرگشته و خسته مانند گویم
|