ما جرعه چشانیم ولی خضر و شانیم
|
|
ما راه نشینیم ولی شاه نشانیم
|
ما صید حریم حرم کعبه قدسیم
|
|
ما راهبر بادیهی عالم جانیم
|
ما بلبل خوش نغمهی باغ ملکوتیم
|
|
ما سرو خرامندهی بستان روانیم
|
فراش عبادتکدهی راهب دیریم
|
|
سقای سر کوی خرابات مغانیم
|
گه ره بمقیمان سماوات نمائیم
|
|
گاه از سرمستی ره کاشانه ندانیم
|
از نام چه پرسید که بی نام و نشانیم
|
|
وز کام چه گوئید که بی کام و زبانیم
|
هر شخص که دانید که اوئیم نه اوئیم
|
|
هر چیز که گوئید که آنیم نه آنیم
|
آن مرغ که بر کنگره عرش نشیند
|
|
مائیم که طاوس گلستان جنانیم
|
هر چند که تاج سر سلطان سپهریم
|
|
خاک کف نعلین گدایان جهانیم
|
داود صفت کوه بصد نغمه بنالد
|
|
هر گه که زبور غم سودای تو خوانیم
|
خواجو چو کند شرح غم عشق تو املا
|
|
از چشم گهربار قلم خون بچکانیم
|