| کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم | بیا بیا که خوشت باد ای نسیم شمیم | |
| دگر مگوی حدیث از نعیم و ناز بهشت | بهشت منزل یارست و وصل یار نعیم | |
| چو روز حشر مرا از لحد برانگیزند | هنوز شعله زند آتشم ز عظم رمیم | |
| گمان مبر که تمنای بنده سیم و زرست | نسیم تست مراد من شکسته نه سیم | |
| فتاده است دلم در میان خون چون واو | کشیده زلف ترا در کنار جان چون جیم | |
| از آن مرا ز دهان تو هیچ قسمت نیست | که نیست نقطه‌ی موهوم قابل تقسیم | |
| بود بمعتقد عاقلان جهان محدث | برون ز عالم عشقت که عالمیست قدیم | |
| بهر دیار که زینجا سفر کنم گویم | خوشا نشیمن طاوس و کوه ابراهیم | |
| کنون چه فایده خواجو ز درس معقولات | که در ازل سبق عشق کرده‌ئی تعلیم |