ما مست می لعل روان پرور یاریم
|
|
سودا زدهی زلف پریشان نگاریم
|
برلعل لبش دست نداریم ولیکن
|
|
تا سر بود از دامن او دست نداریم
|
گر بی بصران شیفتهی نقش و نگارند
|
|
ما فتنهی نوک قلم نقش نگاریم
|
با روی تو فارغ ز گلستان بهشتیم
|
|
با بوی تو مستغنی از انفاس بهاریم
|
چون نرگس مخمور تو مستان خرابیم
|
|
چون مردمک چشم تو در عین خماریم
|
از آه دل سوخته با نغمهی زیریم
|
|
وز چنگ سر زلف تو با نالهی زاریم
|
جان عاریت از لعل تو داریم و بجانت
|
|
کان لحظه که تشریف دهی جان بسپاریم
|
گر زانکه دهن باز کند پستهی خندان
|
|
پیش لب لعل تو ازو مغز برآریم
|
داریم کناری ز میان تو چو خواجو
|
|
لیکن ز میان تو بامید کناریم
|