از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم
|
|
بنشین نفسی تا نفسی با تو برآریم
|
چون دل بسر زلف سیاه تو سپردیم
|
|
باز آی که تا پیش رخت جان بسپاریم
|
جز غم بجهان هیچ نداریم ولیکن
|
|
گر هیچ نداریم غم هیچ نداریم
|
ز آنروی که از روی نگارین تو دوریم
|
|
رخسار زر اندوده به خونابه نگاریم
|
دیوانه آن غمزهی عاشق کش مستیم
|
|
آشفتهی آن سلسلهی غالیه باریم
|
با طلعت زیبای تو در باغ بهشتیم
|
|
با بوی خوشت همنفس باد بهاریم
|
از باده نوشین لبت مست و خرابیم
|
|
وز نرگس مخمور تو در عین خماریم
|
هم در تو اگر زانکه ز دست تو گریزیم
|
|
هم با تو اگر زانکه پیام تو گزاریم
|
چون فاش شد این لحظه ز ما سر انا الحق
|
|
فتوی بده ای خواجه که مستوجب داریم
|
آنرا غم دارست که دور از رخ یارست
|
|
ما را چه غم از دار که رخ در رخ یاریم
|
دی لعل روان بخش تو میگفت که خواجو
|
|
خوش باش که ما رنج تو ضایع نگذاریم
|