| ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم | در درد بمردیم و بدرمان نرسیدیم | |
| گفتند که جان در قدمش ریز و ببر جان | جان نیز بدادیم و بجانان نرسیدیم | |
| گشتیم گدایان سر کویش و هرگز | در گرد سراپرده‌ی سلطان نرسیدیم | |
| چون سایه دویدیم به سر در عقبش لیک | در سایه‌ی آن سرو خرامان نرسیدیم | |
| رفتیم که جان بر سر میدانش فشانیم | از سر بگذشتیم و به میدان نرسیدیم | |
| چون ذره سراسیمه شدیم از غم و روزی | در چشمه‌ی خورشید درفشان نرسیدیم | |
| در تیرگی هجر بمردیم و ز لعلش | هرگز به لب چشمه‌ی حیوان نرسیدیم | |
| ایوب صبوریم که از محنت کرمان | چون یوسف گم گشته به کنعان نرسیدیم | |
| از زلف تو زنار ببستیم و چو خواجو | در کفر بماندیم و بایمان نرسیدیم |