| نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم | بیار باده که جان تازه می‌شود ز نسیم | |
| مریض شوق نباشد ز درد عشقش باک | قتیل عشق نباشد ز تیغ تیزش بیم | |
| گر از بهشت نگارم عنان بگرداند | بروز حشر من و دوزخ عذاب الیم | |
| ز خاک کوی تو ما را فراق ممکن نیست | چنانکه فرقت درویش از آستان کریم | |
| کمان بسیم بسی در جهان بدست آید | نه همچو آن دو کمان هلال شکل و سیم | |
| چنین که بر رخ زردم نظر نمی‌فکنی | معینست که چشمت نه بر زرست و نه سیم | |
| کنونکه بلبل باغ توام غنیمت دان | که مرغ باز نیاید بشیانه مقیم | |
| اگر چه پشه نیارد شدن ملازم باز | مرا بمنزل طاوس رغبتیست عظیم | |
| ز آهم آتش نمرود بفسرد آندم | که در دلم گذرد یاد کوه ابراهیم | |
| نسیم باد صبا گر عنان نرنجاند | پیام من که رساند بدوستان قدیم | |
| بیا و خیمه بصحرای عشق زن خواجو | که طبل عشق نشاید زدن بزیر گلیم |