شمع بنشست ز باد سحری خیز ندیم
|
|
که ز فردوس نشان میدهد انفاس نسیم
|
گر نباشد گل رخسار تو در باغ بهشت
|
|
اهل دلرا نکشد میل به جنات نعیم
|
برو ای خواجه که صبرم بدوا فرمائی
|
|
کاین نه دردیست که درمان بپذیرد ز حکیم
|
چون بمیرم بره دوست مرا دفن کنید
|
|
تا چو بر من گذرد یاد کند یار قدیم
|
ایکه آزار دل سوختگان میطلبی
|
|
بر سرآتش سوزان نتوان بود مقیم
|
من ازین ورطه هجران نبرم جان بکنار
|
|
زانکه غرقاب غم عشق تو بحریست عظیم
|
بر سر کوت گر از باد اجل خاک شوم
|
|
شعلهی آتش عشق تو زند عظم رمیم
|
گرچه خواجو بیقین شعر تو سحرست ولیک
|
|
هیچ قدرش نبود با ید بیضای کلیم
|