گر شدیم از کویت ای ترک ختا باز آمدیم
|
|
ور خطائی رفت از آن بازآ که ما باز آمدیم
|
گر تو صادق نامدی در مهر ما مانند صبح
|
|
ما بمهرت از ره صدق و صفا باز آمدیم
|
تیهوی بی بال و پر بودیم دور از آشیان
|
|
شاهبازی تیز پر گشتیم تا بازآمدیم
|
گرچه کی باز آید آن مرغی که بیرون شد ز دام
|
|
ما بعشق دام آن زلف دوتا باز آمدیم
|
ای طبیب درد دلها این دل مجروح را
|
|
مرهمی نه چون بامید دوا باز آمدیم
|
بعد ازین گر باده در عالم نباشد گو مباش
|
|
زانکه با لعلت ز جام جانفزا باز آمدیم
|
گر ز بستان بینوا رفتیم یک چندی کنون
|
|
چون گل و بلبل بصد برگ و نوا باز آمدیم
|
ور خطائی رفت کان گیسوی عنبر بیز را
|
|
مشک چین خواندیم و اکنون از خطا باز آمدیم
|
خاک کرمان باز خواجو را بدین جانب فکند
|
|
تا نپنداری که از باد هوا باز آمدیم
|