دو جان وقف حریم حرم او کردیم
|
|
و اعتماد از دو جهان بر کرم او کردیم
|
چون خضر دست ز سرچشمهی حیوان شستیم
|
|
تا تیمم بغبار قدم او کردیم
|
آنکه از درد دل خسته دلان آگه نیست
|
|
ما دوای دل غمگین بغم او کردیم
|
بی عنا و الم او نتوانیم نشست
|
|
ز آنکه عادت بعنا و الم او کردیم
|
آن همه نامه نوشتیم و جوابی ننوشت
|
|
گوئیا عقد لسان قلم او کردیم
|
زان جفا جوی ستمکاره نداریم شکیب
|
|
گر چه جان در سر جور و ستم او کردیم
|
اگر از سکهی او روی نتابیم مرنج
|
|
که فقیریم و طمع در درم او کردیم
|
پیش آن لعبت شیرین نفس از غایت شوق
|
|
جان بدادیم و تمنای دم او کردیم
|
یا رب آن خسرو خوبان جهان آگه بود
|
|
که چه فریاد بپای علم او کردیم
|
مردم دیدهی هندو وش دریائی را
|
|
خاک روب سر کوی خدم او کردیم
|
در دم صبح که خواجو ره مستان میزد
|
|
ای بسا ناله که بر زیر و بم او کردیم
|