من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
|
|
ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم
|
همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان
|
|
در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم
|
مرد و زن برسر اگر تیغ زنندم سهلست
|
|
من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم
|
هر کرا جان بود از تیغ بگرداند روی
|
|
وانکه جان میدهد از حسرت تیغ تو منم
|
تن من گر چه شد از شوق میانت موئی
|
|
نیست بی شور سر زلف تو موئی ز تنم
|
اثری بیش نماند از من و چون باز آئی
|
|
این خیالست که بینی اثری از بدنم
|
عهد بستی و شکستی و ز ما بگسستی
|
|
عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم
|
چون توانم که دمی خوش بزنم کاتش عشق
|
|
نگذارد که من سوخته دل دم بزنم
|
اگر از خویشتنم چند ز درد دل خویش
|
|
دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم
|
اگر از خویشتنم هیچ نمیآید یاد
|
|
دوستان عیب مگیرید که بی خویشتنم
|
مینوشتم سخنی چند ز درد دل خویش
|
|
دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم
|
ایکه گفتی که بغربت چه فتادی خواجو
|
|
چکنم دور فلک دور فکند از وطنم
|
در پی جان جهان گرد جهان میگردم
|
|
تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم
|