من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
|
|
من آن نوباوهی قدسم که نزل باغ رضوانم
|
چو جام بیخودی نوشم جهانرا جرعه دان سازم
|
|
چو در میدان عشق آیم فرس برآسمان رانم
|
چراغ روز بنشیند شب ار چون شمع برخیزم
|
|
ز مهرم آستین پوشد مه ار دامن برافشانم
|
ز معنی نیستم خالی بهر صورت که میبینم
|
|
بصورت نیستم مایل بهر معنی که میدانم
|
اگر پنهان بود پیدا من آن پیدای پنهانم
|
|
وگر نادان بود دانا من آن دانای نادانم
|
همای گلشن قدسم نه صید دانه و دامم
|
|
تذرو باغ فردوسم نه مرغ این گلستانم
|
چه در گلخن فرود آیم که در گلشن بود جایم
|
|
درین بوم از چه رو پایم که باز دست سلطانم
|
من آن هشیار سرمستم که نبود بی قدح دستم
|
|
نگویم نیستم هستم بلی هم این و هم آنم
|
سراندازی سرافرازم تهی دستی جهان بازم
|
|
سبکساری گران سیرم سبک روحی گرانجانم
|
سپهر مهر را ماهم جهان عشق را شاهم
|
|
بتانرا آستین بوسم مغانرا آفرین خوانم
|
اگر دیو سلیمانم ز خاتم نیستم خالی
|
|
ولی مهر پری رویان بود مهر سلیمانم
|
چو خضرم زنده دل زیرا که عشقست آب حیوانم
|
|
چو نوحم نوحه گر زانرو که در چشمست طوفانم
|
بهر دردی که درمانم همان دردم دوا باشد
|
|
که هم درمان من دردست و هم دردست درمانم
|
منم هم چشم و هم طوفان که طوفانست در چشمم
|
|
منم هم جان و هم جانان که جانانست در جانم
|
برو از کفر و دین بگذر مرا از کفر دین مشمر
|
|
که هم ایمان من کفرست و هم کفرست ایمانم
|
که میگوید که از جمعی پریشان میشود خواجو
|
|
مرا جمعیت آن وقتست کز جمعی پریشانم
|