آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم
|
|
کاخر بیا و بشنو دستان و داستانم
|
من آن نیم که دیدی و آوازهام شنیدی
|
|
در من بچشم معنی بنگر که من نه آنم
|
گر گوش هوش داری بشنو که باز گویم
|
|
رمزی چنانکه دانی رازی چنانکه دانم
|
من بلبل فصیحم من همدم مسیحم
|
|
من پرده سوز انسم من پرده ساز جانم
|
من بادپای روحم من بادبان نوحم
|
|
من رازدار غیبم من راوی روانم
|
گاه ترانه گفتن عقلست دستیارم
|
|
در شرح عشق دادن روحست ترجمانم
|
عیسی روان فزاید چون من نفس برآرم
|
|
داود مست گردد چون من زبور خوانم
|
در گوش هوش پیچد آواز دلنوازم
|
|
وز پردهی دل آید دستان دلستانم
|
بی فکر ذکر گویم بیلهجه نغمه آرم
|
|
بی حرف صوت سازم بیلب حدیث رانم
|
پیوسته در خروشم زیرا که زخم دارم
|
|
همواره زار و زردم زانرو که ناتوانم
|
اکنون که صوفی آسا تجریدخرقه کردم
|
|
بنگر چو بت پرستان زنار برمیانم
|
ببریدهاند پایم در ره زدن ولیکن
|
|
با این بریده پائی با باد همعنانم
|
معذورم ار بنالم زیرا که میزنندم
|
|
لیکن چه چاره سازم کز خویش در فغانم
|
وقتی که طفل بودم هم خرقه بود خضرم
|
|
اکنون که پیر گشتم همدست کودکانم
|
خواجو اگر ندانی اسرار این معانی
|
|
از شهر بی زبانان معلوم کن زبانم
|