| ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم | چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم | |
| اگر هزار فغان کرده است بلبل مست | چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم | |
| معاشری که مدام از قدح گزیرش نیست | چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم | |
| در آنزمان که شود وصل معنوی حاصل | بصورت ار نشوی زائر مزار چه غم | |
| میان لیلی و مجنون چو قرب جانی هست | اگر چنانکه بود دوری دیار چه غم | |
| ز روزگار میندیش و کار خویش بساز | چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم | |
| بزیر بار غم ار پست گشته‌ام غم نیست | مرا که ترک شتر کرده‌ام ز بار چه غم | |
| ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را | ز رنج خاطر درویش دلفگار چه غم | |
| درین میان که گرفتار عشق شد خواجو | گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم |