میدرم جامه و از مدعیان میپوشم
|
|
میخورم جامی و زهری بگمان مینوشم
|
من چو از باده گلرنگ سیه روی شدم
|
|
چه غم از موعظهی زاهد ازرق پوشم
|
هرکه از مستی و دیوانگیم نهیکند
|
|
گو برو با دگری گوی که من بیهوشم
|
باده مینوشم و از آتش دل میجوشم
|
|
مگر آن آب چو آتش بنشاند جوشم
|
هر دم ایشمع چرا سر دل آری بزبان
|
|
نه من سوخته خون میخورم و خاموشم
|
مطرب پردهسرا چون بخراشد رگ چنگ
|
|
نتوانم که من سوخته دل نخروشم
|
دامنم دوش گر از خون جگر پر میشد
|
|
این چه سیلست که امشب بگذشت از دوشم
|
یا رب آن باده نوشین ز کجا آوردند
|
|
که چنان مست ببردند ز مجلس دوشم
|
چون من از پای در افتادم و از دست شدم
|
|
دارم از لطف تو آن چشم که داری گوشم
|
طاقت بار فراق تو ندارم لیکن
|
|
چون فتادم چکنم میکشم و میکوشم
|
همچو خواجو دو جهان بی تو بیک جو نخرم
|
|
وز تو موئی به همه ملک جهان نفروشم
|