بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم
|
|
قتیل غمزهی خونخوار ناتوان تو باشم
|
گرم قبول کنی بندهی کمین تو گردم
|
|
ورم به تیر زنی ناظر کمان تو باشم
|
کنم بقاف هوای تو آشیانه چو عنقا
|
|
بدان امید که مرغی ز آشیان تو باشم
|
دلم چو غنچه بخندد چو سر ز خاک برآرم
|
|
ببوی آنکه گیاهی ز بوستان تو باشم
|
ز خوابگاه عدم چون بحشر باز نشستم
|
|
براستان که همان خاک آستان تو باشم
|
اگر بب حیاتم هزار بار برآرند
|
|
هنوز سوخته آتش سنان تو باشم
|
تو شمع جمعی و خواهم که پیش روی تو میرم
|
|
تو پادشاهی و آیم که پاسبان تو باشم
|
مرا بهر زه در آئی مران که در شب رحلت
|
|
درای راه نوردان کاروان تو باشم
|
چو از میان تو یک موی در کنار نبینم
|
|
چو موی گردم از آنرو که چون میان تو باشم
|
اگر هزار شکایت بود ز دور زمانم
|
|
چگونه شکر نگویم که در زمان تو باشم
|
غلام خویشتنم خوان بحکم آنکه چو خواجو
|
|
بخاک راه نیرزم اگر نه زان تو باشم
|