بدانکه بوی تو آورد صبحدم بادم
|
|
وگرنه از چه سبب دل بباد میدادم
|
عنان باد نخواهم ز دست داد کنون
|
|
ولی چه سود که در دست نیست جز بادم
|
مرا حکایت آن مرغ زیرک آمد یاد
|
|
بپای خویش چو در دام عشقت افتادم
|
ز دست دیده دلم روز و شب بفریادست
|
|
اگر چه من همه از دست دل بفریادم
|
مگر که سر بدهم ورنه من ز سر ننهم
|
|
امید وصل درین ره چو پای بنهادم
|
چو دجله گشت کنارم در آرزوی شبی
|
|
که باد صبحدم آرد نسیم بغدادم
|
گمان مبر که فراموش کردمت هیهات
|
|
ز پیشم ار چه برفتی نرفتی از یادم
|
مگر بگوش تو فریاد من رساند باد
|
|
وگرنه گر تو توئی کی رسی بفریادم
|
مگو که شیفته بر گلبنی شدی خواجو
|
|
که بیتو از گل و بلبل چو سوسن آزادم
|