| برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر | و آرام دل ز جان طلب و ترک جان بگیر | |
| چون ما بترک گلشن و بستان گرفته‌ایم | گو باغبان بیا ودر بوستان بگیر | |
| پیر مغان گرت بخرابات ره دهد | قربان او ز جان شو و کیش مغان بگیر | |
| از عقل پیر درگذر و جام می بخواه | وانگه بیا و دامن بخت جوان بگیر | |
| اکنون که در چمن گل سوری عروس گشت | از دست گلرخان می چون ارغوان بگیر | |
| گر وعده‌ات بملکت نوشیروان دهند | بگذر ز وعده و می نوشین روان بگیر | |
| یا چون میان یار ز هستی کنار کن | یا ترک آن پریرخ لاغر میان بگیر | |
| ای ساربان چو طاقت ره رفتنم نماند | چون اشک من بیا و ره کاروان بگیر | |
| خواجو اگر چنانکه جهانگیریت هواست | برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر |