| گر یار یار باشدت ای یار غم مخور | گنجت چو دست می‌دهد از مار غم مخور | |
| بر مقتضای قول حکیمان روزگار | اندک بنوش باده و بسیار غم مخور | |
| دستار صوفیانه و دلق مرقعت | گر رهن شد بخانه‌ی خمار غم مخور | |
| کارت چو شد ز دست و تو انکار می‌کنی | اقرار کن برندی و زانکار غم مخور | |
| چون دوست در نظر بود از دشمنت چه غم | چون گل بدست باشدت از خار غم مخور | |
| با طلعت حبیب چه اندیشه از رقیب | چون یار حاضرست ز اغیار غم مخور | |
| گردرد دل دوا شود ایدوست شاد زی | ور غمگسار غم بود ای یار غم مخور | |
| چون زر به دست نیست ز طرار غم مدار | چون سر ز دست رفت ز دستار غم مخور | |
| خواجو مدام جرعه‌ی مستان عشق نوش | وز اعتراض مردم هشیار غم مخور |