| حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار | باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار | |
| بی رخ یار هوای گل و گلزارم نیست | زانکه با دست نسیم چمن و بوی بهار | |
| همه بتخانه‌ی چین نقش و نگارست ولیک | اهل معنی نپرستند مگر نقش نگار | |
| در دل تنگ من آمد غم و جز یار نیافت | اوست کاندر حرم عشق تو می‌یابد بار | |
| سکه روی مرا نقش نبینی زانروی | که درستست که چشمت نبود بر دینار | |
| خرم آنروز که من بوسه شمارم ز لبت | گر چه بیرون ز قیامت نبود روز شمار | |
| گفتی از لعل لبت کام بر آرم روزی | چون مراد من دلسوخته اینست برآر | |
| از میانت چو کمر میل کنارست مرا | گر چه بی زر ز میانت نتوان جست کنار | |
| گر بتیغش بزنی روی نپیچد خواجو | که دلش را سر یارست و تنش را سر دار |