ای پرده سرایان که درین پرده سرائید
|
|
از پرده برون شد دلم آخر بسرآئید
|
یکدم بنشینید که آشوب جهانید
|
|
یکره بسرائید چو مرغ دو سرائید
|
شکر ز لب لعل شکر بار ببارید
|
|
عنبر ز سر زلف سمنسای بسائید
|
با من سخن از کعبه و بتخانه مگوئید
|
|
کز هر دو مرا مقصد و مقصود شمائید
|
خیزید و سر از عالم توحید برآرید
|
|
وز پردهی کثرت رخ وحدت بنمائید
|
تا صورت جان در تتق عشق ببینید
|
|
زنگ خرد از آینهی دل بزدائید
|
تا خرقه بخون دل ساغر بنشوئید
|
|
رندان خرابات مغان را بنشانید
|
گر شاه سپهرید در این خانه که مائیم
|
|
از خانه برآئید که همخانهی مائید
|
گنجینهی حسنید که در عقل نگنجید
|
|
یا چشمهی جانید که در چشم نیائید
|
هم ساغر و هم باده و هم باده گسارید
|
|
هم نغمه و هم پرده و هم پردهسرائید
|
هرگز نشوید از دل خواجو نفسی دور
|
|
وین طرفه که معلوم ندارد که کجائید
|