نسیم باد صبا چون ز بوستان آید
|
|
مرا ز نکهت او بوی دوستان آید
|
برو دود ز ره دیده اشک گرم روم
|
|
ز بسکه از دل پرخون من بجان آید
|
قلم چه شرح دهد زانکه داستان فراق
|
|
نه ممکنست که یک شمه در بیان آید
|
اگر بجانب کرمان روان کنم پیکی
|
|
هم آب دیده که در دم بسر دوان آید
|
برون رود ز درونم روان باستقبال
|
|
چو بانگ دمدمهی کوس کاروان آید
|
چو خونیان بدود اشک و دامنم گیرد
|
|
که باش تا خبر یار مهربان آید
|
سرم بباد رود گر چو شمع از سر سوز
|
|
حدیث آتش دل بر سر زبان آید
|
در آرزوی کنار تو از میان بروم
|
|
گهی که وصف میان تو در میان آید
|
بدین صفت که توئی آب زندگانی را
|
|
ز شوق لعل لبت آب در دهان آید
|
سفر گزید و آگه نبودی ای خواجو
|
|
که سیر جان شود آنکو بسیر جان آید
|