تشنهی غنچه سیراب ترا آب چه سود
|
|
مردهی نرگس پر خواب ترا خواب چه سود
|
جان شیرین چو بتلخی بلب آرد فرهاد
|
|
گر چشانندش از آن پس شکر ناب چه سود
|
چون توئی نور دل دیدهی صاحبنظران
|
|
شمع بی روی تو در مجلس اصحاب چه سود
|
منکه بی خاک سر کوی تو نتوانم خفت
|
|
بستر خواب من از قاقم و سنجاب چه سود
|
کام جانم ز لب این لحظه برآور ور نی
|
|
تشنه در بادیه چون خاک شود آب چه سود
|
دمبدم مردمک دیده دهد جلابم
|
|
دل چو خون گشت کنون شربت عناب چه سود
|
همچو چشمت چو ز مستی نفسی خالی نیست
|
|
زاهد صومعه را گوشهی محراب چه سود
|
بی فروغ رخ زیبای تو در زلف سیاه
|
|
در شب تیره مرا پرتو مهتاب چه سود
|
چون بخنجر ز درت باز نگردد خواجو
|
|
اینهمه جور جفا با وی ازین باب چه سود
|