پری رخان که برخ رشک لعبت چینند
|
|
چه آگه از من شوریده حال مسکینند
|
اگر چه زان لب شیرین جواب تلخ دهند
|
|
ولی بگاه شکر خنده جان شیرینند
|
بخویشتن نتوان دید حسن و منظر دوست
|
|
علی الخصوص کسانی که خویشتن بینند
|
کنون ز شکر شیرین چه برخورد فرهاد
|
|
که خسروان جهان طالبان شیرینند
|
مگر تو فتنه نخیزی و گرنه ز اهل نشست
|
|
اگر چه همچو کبوتر اسیر شاهینند
|
ز چین زلف تو آگاه نیستند آنها
|
|
کاسیر طرهی خوبان خلخ و چینند
|
مقامران محبت که پاک بازانند
|
|
کجا ز عرصهی مهر تو مهره بر چینند
|
نظر بظاهر شوریدگان مکن خواجو
|
|
که گنج معرفتند ار چه بیدل و دینند
|