کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند
|
|
باختیار هلاک خود اختیار کند
|
نه رای آنکه دلم دل ز یار برگیرد
|
|
نه روی آنکه تنم پشت بر دیار کند
|
ز روزگار هرآن محنتم که پیش آمد
|
|
دلم شکایت آنهم بروزگار کند
|
بیا و بر سر چشمم نشین که در قدمت
|
|
بسا که دیده بدامن گهر نثار کند
|
بناسزای رقیب از تو گر کناره کنم
|
|
دلم سزای من از دیده در کنار کند
|
اگر ز تربت من سر برآورد خاری
|
|
هنوز در دلم آن خار خار خار کند
|
ببوی خال تو جانم اسیر زلف تو شد
|
|
برای مهره کسی جان فدای مار کند
|
خمار میکندم بی لب تو می خوردن
|
|
اگر چه مست کی اندیشه از خمار کند
|
گر از وصال تو خواجو امید برگیرد
|
|
خیال روی تو بازش امیدوار کند
|