که میرود که پیامم به شهریار رساند
|
|
حدیث بندهی مخلص بشهریار رساند
|
درود دیدهی گوهر نثار لعل فشانم
|
|
بدان عقیق گهر پوش آبدار رساند
|
دعا و خدمت میخوارگان بوقت صبوحی
|
|
بدان دو نرگس میگون پرخمار رساند
|
ز راه لطف بجز باد نوبهار که باشد
|
|
که حال بلبل بیدل بنوبهار رساند
|
اگر بنامه غم روزگار باز نمایم
|
|
کسی که نامه رساند بروزگار رساند
|
هوا گرفتم و جانرا بدست آه سپردم
|
|
ببوی آنکه چو بادش بدان دیار رساند
|
تنم ز ضعف چنان شد که بادش ار برباید
|
|
بیک نفس بسر کوی آن نگار رساند
|
ولی بمنزل یاران نسیم باد بهاران
|
|
گمان مبر که ز خاکم بجز غبار رساند
|
مگر برید صبا اشتیاق نامهی خواجو
|
|
بکوی یار کند منزل و بیار رساند
|