| اسیر قید محبت ز جان نیندیشد | قتیل ضربت عشق از سنان نیندیشد | |
| غریق بحر مودت ز سیل نگریزد | حریق آتش مهر از دخان نیندیشد | |
| شکار دانه‌ی هستی ز دام سر نکشد | مقیم خانه‌ی رندی ز خان نیندیشد | |
| ز های و هوی رقیبان چه غم که شبرو عشق | ز های و هوی سگ پاسبان نیندیشد | |
| گرم تو صید شوی گو حسود جان میده | که گرگ چو بره برد از شبان نیندیشد | |
| چو گل نقاب برافکند بلبل سحری | فغان برآرد و از باغبان نیندیشد | |
| ز نوک ناوک چشمت چه غم که در صف عشق | کسی سپه شکند کو ز جان نیندیشد | |
| ترا که غارت دل می‌کنی چه غم ز کسی | که هر که ره زند از کاروان نیندیشد | |
| کرا به جان جهان دسترس بود هیهات | مگر کسی که ز جان و جهان نیندیشد | |
| نسیم باد صبا چون بگل در آویزد | ز شور بلبل فریاد خوان نیندیشد | |
| چه سست مهر طبیبی که درد خواجو را | دوا تواند و زان ناتوان نیندیشد |