دلم که حلقهی گیسوی یار میگیرد
|
|
درون حلقه نشستست و مار میگیرد
|
بهر کجا که روم آب دیده میبینم
|
|
که دامن من شوریده کار میگیرد
|
نگار تا ز من خسته دل کنار گرفت
|
|
ز خون دیده کنارم نگار میگیرد
|
غلام آن بت چینم که سرحد ختنش
|
|
طلایهی سپه زنگبار میگیرد
|
دو چشم آهوی روباه باز صیادش
|
|
بغمزه شیر دلانرا شکار میگیرد
|
چو یاد نرگس مست تو میکنم بصبوح
|
|
مرا ز غایت مستی خمار میگیرد
|
ز مشک چین چه خطا در وجود میآید
|
|
که خط سبز تو از وی غبار میگیرد
|
سرشک دیده که بر چشم کردهام جایش
|
|
چه اوفتاده که از من کنار میگیرد
|
چو دم ز نافهی زلف تو میزند خواجو
|
|
جهان شمامهی مشک تتار میگیرد
|