کس نیست که دست من غمخوار بگیرد
|
|
یا دادم از آن دلبر عیار بگیرد
|
هر لحظه سرشکم بدود گرم و بشوخی
|
|
جیب من دلخستهی بیمار بگیرد
|
کی بار دهد شاخ امید من اگر یار
|
|
ترک من بیچاره بیکبار بگیرد
|
فرهاد چو یاد آورد از شکر شیرین
|
|
خوناب دلش دامن کهسار بگیرد
|
سیلاب سرشکست که هنگام عزیمت
|
|
پیش ره یاران وفادار بگیرد
|
ساقی بده آن می که دل لالهی سیراب
|
|
بی بادهی گلرنگ ز گلزار بگیرد
|
هر دم که در آن نرگس پر خواب تو بینم
|
|
خون جگرم دیده بیدار بگیرد
|
ترسم که برآرم نفسی از دل پردرد
|
|
و آئینه رخسار تو زنگار بگیرد
|
چون نافهی تاتار دلم خون شود از غم
|
|
چون گرد مهت نافهی تاتار بگیرد
|
خواجو ز چه معنی ز برای قدحی می
|
|
هر لحظه در خانهی خمار بگیرد
|