| سپیده‌دم که صبا دامن سمن بدرد | ز مهر روی تو گل جیب پیرهن بدرد | |
| اگر ز پسته‌ی تنگ تو دم زند غنچه | نسیم باد صبا در دمش دهن بدرد | |
| چو در محاوره آید لب گهربارت | عقیق پیرهن لعل بر بدن بدرد | |
| ز وصف کوی تو گر شمه‌ئی نسیم بهار | بباغ عرضه دهد زهره‌ی چمن بدرد | |
| اگر ز مهر تو یک ذره بر سپهر افتد | عروس قصر فلک ستر خویشتن بدرد | |
| مگر ز پرده نیاید نگار من بیرون | وگرنه پرده‌ی ناموس مرد و زن بدرد | |
| اگر ز غیرت بلبل صبا خبر یابد | شگفت باشد اگر شقه‌ی سمن بدرد | |
| گهی که پرده برافتد ز طلعت شیرین | زمانه پرده‌ی فرهاد کوهکن بدرد | |
| بروز حشر چو بوی تو بشنود خواجو | ز خاک مست برون افتد و کفن بدرد |