| ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد | ز تاب مهر تو جانم کباب می‌گردد | |
| مرا دلیست که دائم بیاد لعل لبت | بگرد ساقی و جام شراب می‌گردد | |
| هلاک خود بدعا خواستم ولی چکنم | که دیر دعوت من مستجاب می‌گردد | |
| دلست کاین همه خونم ز دیده می‌بارد | پرست کافت جان عقاب می‌گردد | |
| تو خود چه آب و گلی کاب زندگی هردم | ز شرم چشمه‌ی نوش تو آب می‌گردد | |
| چو برتو می‌فکنم دیده اشگ گلگونم | ز عکس گلشن رویت گلاب می‌گردد | |
| بجام باده چه حاجت که پیر گوشه نشین | بیاد چشم تو مست و خراب می‌گردد | |
| عجب نباشد اگر شد سیاه و سودائی | چنین که زلف تو بر آفتاب می‌گردد | |
| چو بر درت گذرم گوئیم که خواجو باز | بگرد خانه‌ی ما از چه باب می‌گردد |