از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد | صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد | |
مشتاق حرم گر بزند آه جگر سوز | آتش بمغیلان و دخان در حرم افتد | |
در هر طرفت هست بسی خسته و مجروح | لیکن چو منت عاشق دلخسته کم افتد | |
چون قصهی اندوه فراق تو نویسم | گر دم بزنم آتش دل در قلم افتد | |
پیش لب ضحاک تو بس فتنه وآشوب | کز مار سر زلف تو در ملک جم افتد | |
هنگام سحر گر بخرامی سوی بستان | چون زلف کژت سرو سهی در قدم افتد | |
خم در قد چون چنبر خواجو فتد آن دم | کز باد صبا در سر زلف تو خم افتد |