چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد
|
|
آتشم بردل پرخون جگر خوار افتد
|
مکن انکار من ایخواجه گرم کار افتاد
|
|
زانکه معذور بود هر که در این کار افتد
|
برمن خسته مزن تیر ملامت بسیار
|
|
که درین منزل ازین واقعه بسیار افتد
|
گر چو فرهاد ز مژگان گهرافشان گردم
|
|
ای بسا لعل که در دامن کهسار افتد
|
ور چو منصور ز من بانگ انا الحق خیزد
|
|
آتشم از جگر سوخته در دار افتد
|
چون بیاد خط سبز تو برآرم نفسی
|
|
دودم از سینه برین پردهی زنگار افتد
|
هر دم از آرزوی گوشه چشمت سرمست
|
|
زاهدی گوشه نشین بر در خمار افتد
|
گر برد باد صبا نکهت زلف تو بچین
|
|
خون دل در جگر نافهی تاتار افتد
|
پیش آن نرگس بیمار بمیرد خواجو
|
|
اگرش دیده برآن نرگس بیمار افتد
|