گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد
|
|
شود سیاهی چشمم روان بجای مداد
|
کجا قرار توانم گرفت در غربت
|
|
که گشتهام بهوای تو در وطن معتاد
|
هر آنکسی که کند عزم کعبهی مقصود
|
|
گر از طریق ارادت رود رسد بمراد
|
در آن زمان که وجودم شود عظام رمیم
|
|
ز خاک من شنوی بوی بوستان وداد
|
مریز خون من خسته دل بتیغ جفا
|
|
مکن نظر بجگر خستگان بعین عناد
|
بهر چه امر کنی آمری و من مامور
|
|
بهر چه حکم کنی حاکمی و من منقاد
|
کسی که سرکشد از طاعتت مسلمان نیست
|
|
که بغض و حب توعین ضلالتست و رشاد
|
بسا که وصف عقیق تو مردم چشمم
|
|
بخون لعل کند بر بیاض دیده سواد
|
مخوان براه رشاد ای فقیه و وعظ مگوی
|
|
مرا که پیر خرابات میکند ارشاد
|
من و شراب و کباب و نوای نغمهی چنگ
|
|
تو و صیام و قیام و صلاح و زهد و سداد
|
چو سوز سینه برد با خود از جهان خواجو
|
|
ز خاک او نتوان یافتن برون ز رماد
|