چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد
|
|
چه جای تاب که آتش در آفتاب افتاد
|
بجام باده کنون دست می پرستان گیر
|
|
چرا که کشتی دریا کشان درآب افتاد
|
بسی بکوی خرابات بیخود افتادند
|
|
ولی که دید که چون من کسی خراب افتاد
|
چو کرد مطرب عشاق نوبتی آغاز
|
|
خروش و ناله من در دل رباب افتاد
|
بب چشم قدح کو کسی که دریابد
|
|
مرا که خون جگر در دل کباب افتاد
|
دل رمیدهی دعد آنزمان برفت از چنگ
|
|
که پرده از رخ رخشندهی رباب افتاد
|
خدنگ چشم تو در جان خاص و عام نشست
|
|
کمند زلف تو درحلق شیخ وشاب افتاد
|
نسیم صبح چودر گیسوی تو تاب افکند
|
|
دل شکستهی خواجو در اضطراب افتاد
|