پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد
|
|
جان من پروانهی شمع شبستان تو باد
|
هر پریشانی که آید روز و شب در کار من
|
|
از سر زلف دلاویز پریشان تو باد
|
مرغ دل کو طائر بستانسرای عشق شد
|
|
همدم بلبل نوایان گلستان تو باد
|
جان سرمستت که گشت از صافی وصلت خراب
|
|
بی نصیب از دردی دلگیر هجران تو باد
|
سرمهی چشم جهان بین من خاکی نهاد
|
|
از غبار رهنورد باد جولان تو باد
|
تا بود گوی کواکب در خم چوگان چرخ
|
|
گوی دلها در خم زلف چو چوگان تو باد
|
ای رخ بستان فروزت لاله برگ باغ حسن
|
|
عندلیب باغ جان مرغ خوش الحان تو باد
|
آنکه همچون لاله از مهرش دل پرخون بسوخت
|
|
سایه پرورد سهی سرو خرامان تو باد
|
هرکه چون خواجو صف آرای سپاه بیخودیست
|
|
چشم خون افشان او سقای میدان تو باد
|