اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
|
|
حدیث من گل صد برگ گلشن جانست
|
ز بیم چنگل شاهین جان شکار فراق
|
|
دلم چو مرغ چمن روز و شب در افغانست
|
چو تاب زلف عروسان حجله خانهی طبع
|
|
روان خستهام از دست دل پریشانست
|
چو از سر قلمم برگذشت آب سیاه
|
|
سفینه ساز و میندیش ازینکه طوفانست
|
کسی که ملکت جم پیش همتش بادست
|
|
اگر نظر بحقیقت کنی سلیمانست
|
دوای دل ز دواخانهی محبت جوی
|
|
که نزد اهل مودت ورای درمانست
|
دل خراب من از عشق کی شود خالی
|
|
چرا که جایگه گنج کنج ویرانست
|
چو چشمهی خضر ار شعر من روان افزاست
|
|
عجب مدار که آن عین آن حیوانست
|
ورش بمصر چو یوسف عزیز میدارند
|
|
غریب نیست که اورنگ ماه کنعانست
|
نه هر که تیغ زبان میکشد جهانگیرست
|
|
نه هر که لاف سخن میزند سخندانست
|
اگر ز عالم صورت گذشتهئی خواجو
|
|
بگیر ملکت معنی که مملکت آنست
|