| ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست | دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جمست | |
| بتیرگی شده آشفته‌تر حقیقت شرع | سواد زلف تو گوئی که رای بوالحکمست | |
| ز دور چرخ شبی این سوال می‌کردم | که از زمانه مرا خود نصیب جمله غمست | |
| بطیره گفت نبینی سپهر کاسه مثال | ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکمست | |
| گر آبروی نه در خاک کوش می‌طلبند | چو زلف یار قد عاشقان چرا بخمست | |
| دلم بغمزه و ابروی او بمکتب عشق | امیدوار چو طفلان بنون و القلمست | |
| ز شام زلف سیه چون نمود طلعت صبح | زمانه گفت که ای عاشقان سپیده‌دمست | |
| مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش | میان لاغر او در کنار کم ز کمست | |
| ز لعل او شکری التماس می‌کردم | که مدتی است که جانم مقید المست | |
| جواب داد که بر هیچ دل منه خواجو | که چون میان دهنم را وجود در عدمست |