| ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست | وفا و عهد قدیمت مگر فراموشست | |
| ز شور زلف تو دوشم شبی دراز گذشت | اگر چه زلف سیاهت زیادت از دوشست | |
| بقصد خون دل من کمان ابرو را | کشیده چشم تو پیوسته تا بناگوشست | |
| ز تیره غمزه‌ی عاشق کش تو ایمن نیست | و گرنه هندوی زلفت چرا زره پوشست | |
| کنار سبزه‌ی سیراب و طرف جوی مجوی | ترا که سبزه براطراف چشمه‌ی نوشست | |
| چگونه گوش توان کرد پند صاحب هوش | مرا که قول مغنی هنوز در گوشست | |
| حدیث حسن بهاران ز هوشیاران پرس | چرا که بلبل بیچاره مست و مدهوشست | |
| زبان سوسن آزاد بین که هست دراز | ولیک برخی آزاده‌ئی که خاموشست | |
| دو چشم آهوی شیرافکنش نگر خواجو | که همچو بخت تو در عین خواب خرگوشست |