| فروغ عارض او یا سپیده سحرست | که رشک طلعت خورشید و طیره‌ی قمرست | |
| لطیفه‌ئیست جمالش که از لطافت و حسن | ز هر چه عقل تصور کند لطیف‌ترست | |
| برون ز نرگس پرخواب و روی چون خور دوست | گمان مبر که مرا آرزوی خواب و خورست | |
| ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم | چونیک بنگرم آنهم ز شوق بیخبرست | |
| اگر چه مایه‌ی خوبی لطافتست ولیک | ترا ورای لطافت لطیفه‌ی دگرست | |
| بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر | اگر چه عمر عزیزی و عمر بر گذرست | |
| بهر کجا که نظر می‌کنم ز غایت شوق | خیال روی توام ایستاده در نظرست | |
| اگر تو شور کنی من ترش نخواهم شد | که تلخ از آن لب شیرین مقابل شکرست | |
| ز بی زریست که آب رخم رود بر باد | اگر چه کار رخ از سیم اشک همچو زرست | |
| مرا هر آینه لازم بود جلای وطن | چرا که مصلحت کار بیدلان سفرست | |
| ز بحر شعر مر او را بسی غنیمتهاست | که از لطافت خواجو سفینه پرگهرست |