| سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست | خروش بلبله خوشتر زبانک بلبل مست | |
| مرا اگر نبود کام جان وعمر دراز | چه باک چون لب جانبخش و زلف جانان هست | |
| اگر روم بدود اشک و دامنم گیرد | که از کمند محبت کجا توانی جست | |
| امام ما مگر از نرگس تو رخصت یافت | چنین که مست بمحراب می‌رود پیوست | |
| ز بسکه در رمضان سخت گفت عالم شهر | چو آبگینه دل نازک قدح بشکست | |
| چگونه از رجام شراب برخیزد | کسی که در صف رندان دردنوش نشست | |
| بمحشرم ز لحد بی خبر برانگیزند | بدین صفت که شدم بیخود از شراب الست | |
| عجب نباشد اگر آب رخ بباد رود | مرا که باد بدستست و دل برفت از دست | |
| کنون ورع نتوان بست صورت از خواجو | که باز بر سر پیمانه رفت و پیمان بست |