به بوستان جمالت بهار بسیارست
|
|
ولیک با گل وصل تو خار بسیارست
|
مدام چشم تو مخمور و ناتوان خفتست
|
|
چه حالتست که او را خمار بسیارست
|
میم ز لعل دل افروز ده که جانافزاست
|
|
وگرنه جام می خوشگوار بسیارست
|
خط غبار چه حاجت بگرد رخسارت
|
|
که از تو بردل ما خود غبار بسیارست
|
مرا بجای توای یار یار دیگر نیست
|
|
ولی ترا چو من خسته یار بسیارست
|
بروزگار مگر حال دل کنم تقریر
|
|
که بردلم ستم روزگار بسیارست
|
زخون دیدهی فرهاد پارههای عقیق
|
|
هنوز بر کمر کوهسار بسیارست
|
صفیر بلبل طبعم شنو وگرنه بباغ
|
|
نوای قمری و بانگ هزار بسیارست
|
چه آبروی بود بر در تو خواجو را
|
|
که در ره تو چو او خاکسار بسیارست
|