| چو از برگ گلش سنبل دمیدست | ز حسرت در چمن گل پژمریدست | |
| به عشوه توبه‌ی شهری شکستست | به غمزه پرده‌ی خلقی دریدست | |
| ز روبه بازی چشم چو آهوش | دلم چون آهوی وحشی رمیدست | |
| چه رویست آنکه در اوصاف حسنش | کمال قدرت بیچون پدیدست | |
| چو نقاش ازل نقش تومی‌بست | ز کلکش نقطه ئی بر گل چکیدست | |
| تو گوئی در کنارت مادر دهر | بشیر بیوفائی پروریدست | |
| ز گلزار جنان رضوان بصد سال | گلی چون عارض خوبت نچیدست | |
| پریشانست زلفت همچو حالم | مگر حال پریشانم شنیدست | |
| مسلمانان چه زلفست آن که خواجو | بدان هندوی کافر بگرویدست |