چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست
|
|
بیا که عمر من این پنجروز معدودست
|
مقیم کوی تو گشتم که آستان ایاز
|
|
بنزد اهل حقیقت مقام محمودست
|
دلم ز مهر رخت میکشد بزلف سیاه
|
|
چرا که سایهی زلف تو ظل ممدودست
|
من از وصال تو عهدیست کارزو دارم
|
|
که کام دل بستانم چنانکه معهودست
|
ز بسکه دل بربودی چو روی بنمودی
|
|
گمان مبر که دلی در زمانه موجودست
|
اگر چنانکه کسی را ز عشق مقصودیست
|
|
مرا ز عشق تو مقصود ترک مقصودست
|
دلم ز زلف تو بر آتشست و میدانم
|
|
که سوز سینه پر دود مجمر از عودست
|
چه نکهتست مگر بوی لاله و سمنست
|
|
چه زمزمهست مگر بانک زخمه عودست
|
اگر مراد نبخشد بدوستان خواجو
|
|
خموش باش که امساک نیکوان جودست
|