زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
|
|
نثار گوهرم از کلک در نثار خودست
|
من ار چه بندهی شاهم امیر خویشتنم
|
|
که هر که فرض کنی شاه و شهریار خودست
|
اگر حدیث ملوک از زبان تیغ بود
|
|
مرا ز تیغ زبان سخن گزار خودست
|
نظر بقلت مالم مکن که نازش من
|
|
بمطمح نظر و طبع کان یسار خودست
|
توام بهیچ شماری ولی بحمدالله
|
|
که فخر من بکمالات بیشمار خودست
|
چو هست ملک قناعت دیار مالوفم
|
|
عنان عزمم از آنرو سوی دیار خودست
|
ز چرخ سفله چه باید مرا که نام بلند
|
|
ز حسن مخبر و فرهنگ نامدار خودست
|
چرا بیاری هر کس توقعم باشد
|
|
که هر که هست درین روزگار یار خودست
|
جهان اگر چه مرا برقرار خود نگذاشت
|
|
گمان مبر که جهان نیز برقرار خودست
|
مرا بغیر چه حاجت که در جمیع امور
|
|
معولم همه برلطف کردگار خودست
|
اگر در آتش سوزان روم درست آیم
|
|
که نقد من بهمه حال برعیار خودست
|
چه نسبتم ببزرگان کنی که منصب من
|
|
بنفس نامی و نام بزرگوار خودست
|
مرا ز بهر چه بردل بود غبار کسی
|
|
که گرد خاطر هرکس ز رهگذار خودست
|
چرا شکایت از ابنای روزگار کنم
|
|
که محنت همه از دست روزگار خودست
|
باختیار ز شادی جدا نشد خواجو
|
|
چه بختیار کسی کو باختیار خودست
|