| چون ز نان خشک گیرم سفره پیش | تر کنم از شوروای چشم خویش | |
| از دلم آن سفره را بریان کنم | گه گهی جبریل را مهمان کنم | |
| چون مرا روح القدس هم کاسه است | کی توانم نان هر مدبر شکست | |
| من نخواهم نان هر ناخوش منش | بس بود این نانم و آن نان خورش | |
| شد عنا القلب جان افزای من | شد حقیقت کنز لایفنای من | |
| هر توانگر کین چنین گنجیش هست | کی شود در منت هر سفله پست | |
| شکر ایزد را که درباری نیم | بسته‌ی هر ناسزاواری نیم | |
| من ز کس بر دل کجا بندی نهم | نام هر دون را خداوندی نهم | |
| نه طعام هیچ ظالم خورده‌ام | نه کتابی را تخلص کرده‌ام | |
| همت عالیم ممدوحم بس است | قوت جسم و قوت روحم بس است | |
| پیش خود بردند پیشینان مرا | تا به کی زین خویشتن بینان مرا | |
| تا ز کار خلق آزاد آمدم | در میان صد بلا شاد آمدم | |
| فارغم زین زمره‌ی بدخواه نیک | خواه نامم بد کنید و خواه نیک | |
| من چنان در درد خود درمانده‌ام | کز همه آفاق دست افشانده‌ام | |
| گر دریغ و درد من بشنودیی | تو بسی حیران‌تر از من بودیی | |
| جسم و جان رفت وز جان و جسم من | نیست جز درد و دریغی قسم من |