| صوفیی را گفت آن پیر کهن | چند از مردان حق گویی سخن | |
| گفت خوش آید زنان را بردوام | آنک می‌گویند از مردان مدام | |
| گر نیم زیشان، ازیشان گفته‌ام | خوش دلم کین قصه از جان گفته‌ام | |
| گر ندارم از شکر جز نام بهر | این بسی به زان که اندر کام زهر | |
| جمله‌ی دیوان من دیوانگیست | عقل را با این سخن بیگانگیست | |
| جان نگردد پاک از بیگانگی | تا نیابد بوی این دیوانگی | |
| من ندانم تا چه گویم، ای عجب | چند گم ناکرده جویم، ای عجب | |
| از حماقت ترک دولت گفته‌ام | درس بی‌کاران غفلت گفته‌ام | |
| گر مرا گویند ای گم کرده راه | هم به خود عذر گناه من بخواه | |
| می‌ندانم تا شود این کار راست | یا توانم عذر این صد عمر خواست | |
| گر دمی بر راه او در کارمی | کی چنین مستغرق اشعارمی | |
| گر مرا در راه او بودی مقام | شین شعرم شین شرگشتی مدام | |
| شعر گفتن حجت بی‌حاصلیست | خویشتن را دید کردن جاهلیست | |
| چون ندیدم در جهان محرم کسی | هم به شعر خود فروگفتم بسی | |
| گر تو مرد رازجویی بازجوی | جان فشان و خون گری و راز جوی | |
| زانک من خون سرشک افشانده‌ام | تا چنین خون ریز حرفی رانده‌ام | |
| گر مشام آری به بحر ژرف من | بشنوی تو بوی خون از حرف من | |
| هر که شد از زهر بدعت دردمند | بس بود تریاکش این حرف بلند | |
| گرچه عطارم من و تریاک ده | سوخته دارم جگر چون ناک ده | |
| هست خلقی بی نمک بس بی‌خبر | لاجرم زان می‌خورم تنها جگر |