| روز و شب رویی چو زر، اشکی چو سیم | منتظر بنشسته بودی دل دو نیم | |
| زنده زان بودی گدای نا صبور | کان پسر گه گاه بگذشتی ز دور | |
| شاه زاد، از دور چون پیدا شدی | جمله‌ی بازار پر غوغا شدی | |
| در جهان برخاستی صد رستخیز | خلق یک سر آمدندی درگریز | |
| چاوشان از پیش و از پس می‌شدند | هر زمان در خون صد کس می‌شدند | |
| بانگ بردا برد می‌رفتی به ماه | قرب یک فرسنگ بگرفتی سپاه | |
| چون شنیدی بانگ چاوش آن گدا | سر بگشتیش و در افتادی ز پا | |
| غشیش آوردی و در خون ماندی | وز وجود خویش بیرون ماندی | |
| چشم بایستی در آن دم صد هزار | تا برو بگریستی خون زار زار | |
| گاه چون نیلی شدی آن ناتوان | گاه خون از زیر او گشتی روان | |
| گاه بفسردی ز آهش اشک او | گاه اشکش سوختی از رشک او | |
| نیم کشته، نیم مرده، نیم جان | وز تهی دستی نبودش نیم نان | |
| این چنین کس را چنین افتاده پست | آن چنان شه زاده چون آید به دست | |
| نیم ذره سایه بود آن بی‌خبر | خواست تا خورشید درگیرد ببر | |
| می‌شد آن شه زاده روزی با سپاه | آن گدا یک نعره زد آن جایگاه | |
| زو برآمد نعره و بی‌خویش شد | گفت جانم سوخت و عقل از پیش شد | |
| چند خواهم سوخت جان خویش ازین | نیست صبر و طاقت من بیش ازین | |
| این سخن می‌گفت آن سرگشته مرد | هر زمان بر سنگ می‌زد سر ز درد | |
| چون بگفت این، گشت زایل هوش او | پس روان شد خون ز چشم و گوش او | |
| چاوش شه زاده زو آگاه شد | عزم غمزش کرد، پیش شاه شد |