| گفت لقمان سرخسی کای اله | پیرم و سرگشته و گم کرده راه | |
| بنده‌ای کو پیر شد شادش کنند | پس خطش بدهند و آزادش کنند | |
| من کنون در بندگیت ای پادشاه | همچو برفی کرده‌ام موی سیاه | |
| بنده‌ی بس غم کشم، شادیم بخش | پیرگشتم ، خط آزادیم بخش | |
| هاتفی گفت ای حرم را خاص خاص | هر که او از بندگی خواهد خلاص | |
| محو گردد عقل و تکلیفش به هم | ترک گیر این هر دو و درنه قدم | |
| گفت الاهی پس ترا خواهم مدام | عقل و تکلیفم نباید والسلام | |
| پس ز تکلیف وز عقل آمد برون | پای کوبان دست می‌زد در جنون | |
| گفت اکنون من ندانم کیستم | بنده باری نیستم، پس چیستم | |
| بندگی شد محو، آزادی نماند | ذره‌ای در دل غم و شادی نماند | |
| بی‌صفت گشتم، نگشتم بی‌صفت | عارقم اما ندارم معرفت | |
| من ندانم تو منی یا من توی | محو گشتم در تو و گم شد دوی |